نام کامل استادیوم سانتياگو برنابئو

نام سابق استاديوم جديد چامارتین (۱۹۴۷-۱۹۵۵)

موقعیت مادريد، اسپانیا

تاریخ شروع ساخت ۲۷ اكتبر ۱۹۴۴

مدت ساخت ۳ سال

تاریخ افتتاح ۱۴ دسامبر ۱۹۴۷

تاریخ بازسازی ۱۹۸۲،۲۰۰۱

افزایش ظرفیت ۱۹۵۳،۱۹۹۲،۱۹۹۴

مالک باشگاه فوتبال رئال مادرید

استفاده‌کننده تیم فوتبال رئال مادريد

سطح چمن

تابلوی نتایج دارد

هزینه ساخت ۲۸۸٬۳۴۲٬۶۵۳٫۷۲ يورو

سازنده مانوئل مونيوز موناستريو، لوییز آله مانی سولر،

گنجایش ۸۰٬۳۵۴ نفر

ابعاد زمین ۱۰۷×۷۲ متر

استادیوم سانتیاگو برنابئو (به اسپانیایی: Estadio Santiago Bernabéu) ورزشگاهی واقع در مادرید اسپانیاست که در تاریخ ۱۴ دسامبر ۱۹۴۷ به مالکیت باشگاه فوتبال رئال مادرید افتتاح شد. این استادیوم در حال حاضر ۸۰٬۳۵۴ نفر گنجایش دارد.

ال برنابئو که به احترام رئیس سابق باشگاه سانتیاگو برنابئو یسته نام‌گذاری شده در حال حاضر یکی از مشهورترین و با اعتبارترین ورزشگاه‌های جهان فوتبال معرفی می‌شود. این ورزشگاه میزبان سه دوره فینال جام اروپا در سال‌های ۱۹۵۷ ، ۱۹۶۹ و ۱۹۸۰ و یک دوره لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا در سال ۲۰۱۰ بوده است. همچنین فینال جام ملت های اروپا ۱۹۶۴ و جام جهانی ۱۹۸۲ در این ورزشگاه برگزار شده است.

موقعیت

استادیوم سانتیاگو برنابئو در پاسئو دلا کاستیانا و در محدوده چامارتین واقع شده است.در مجاورت این ورزشگاه خیابان‌های کونچا اسپینا ، پدرو دامیان و رافائل سالگادو واقع شده‌اند.

تاریخچه

در ۲۲ ژوئن ۱۹۴۴ بانک بانکو مرکانتیل ای اندستریال با اختصاص اعتبار به سانتیاگو برنابئو و رافائل سالگادو برای خرید زمین مجاور استادیوم چامارتین موافقت کرد. در تاریخ ۵ سپتامبر ۱۹۴۴ مهندس معمار مانوئل مونیوز موناستریو و لوییز آله مانی سولر برای ساخت ورزشگاه به خدمت گرفته شدند. در ۲۷ اکتبر ۱۹۴۴ عملیات ساخت ورزشگاه آغاز شد. نوئوو استادیو چامارتین (به فارسی: استادیوم جدید چامارتین) در ۱۴ دسامبر ۱۹۴۷ با بازی بین تیم‌های رئال مادرید و تیم پرتغالی اُس بلننسز افتتاح شد. استادیوم در آغاز ۷۵۱۴۵ نفر گنجایش داشت که فقط ۲۷۶۴۵ صندلی داشت و ۴۷۵۰۰ نفر باید از روی سکوهای ورزشگاه بازی را تماشا می کردند. سابینو باریناگا اولین بازیکنی بود که در ورزشگاه جدید موفق به گلزنی شد.

دهه ۱۹۵۰

اولین بازسازی اساسی در سال ۱۹۵۴ اتفاق افتاد. در ۱۹ ژوئن این سال استادیوم برای تماشای ۱۲۵٬۰۰۰ نفر افزايش ظرفيت پیدا کرد. از این قرار استادیوم مادرید بزرگترین استادیوم از بین استادیوم‌های تازه تاسیس جام اروپا شد. در تاریخ ۴ ژانویه ۱۹۵۵ در نشست عمومی اعضای حل اختلاف مقرر شد نام استادیوم به احترام رئیس باشگاه به سانتیاگو برنابئو تغییر نام دهد. در ماه مه ۱۹۵۷، رئال مادرید اولین بار از چراغ‌های برقی برای روشنایی ورزشگاه در بازی برابر تیم اسپورت راسیفه برزیل استفاده کرد.

دهه ۱۹۸۰

تا اوایل دهه ۱۹۸۰ که مصادف بود با میزبانی جام جهانی ۱۹۸۲ در اسپانیا استادیوم تغییرات چندانی به خود ندید. در این زمان استادیوم می‌بایست با استادیوم‌های روز همگام و به روز می‌شد از این جهت معمارانی به نام رافائل لوییس آله مانی و مانوئل سالیناس برای پروژه نوسازی استادیوم به کار گرفته شدند. این دو برادر فرزندان لوییس آله مانی آله مانی سولر بودند که برای پروژه ساخت بنای اصلی استادیوم بعد از مونز مانستاریو به کار گرفته شده بود. عملیات این پروژه ۱۶ ماه به طول انجامید و هزینه‌ای بالغ بر ۷۰۴ ميلیون پزوی اسپانیا خرج در بر داشت که ۵۳۰ میلیون آن توسط شهرداری مادرید تامین شد. ارتقای استادیوم به چند نکته محدود بود.فیفا در ابتدا اجبار گذاشت تا دو سوم صندلی‌های ورزشگاه باید دارای پوشش شوند. بنا بر همین مسئله رئال مادرید سقفی را در ورزشگاه نصب کرد که میدان ردیف‌های اول و دوم ورزشگاه به جز قسمت شرقی را پوشش می داد. بدین وسیله گنجایش ورزشگاه از ۱۲۰۰۰۰ نفر به ۹۰۸۰۰ نفر تغییر ظرفیت داد که ۲۴۵۵۰ صندلی توسط سقف پوشش داده شدند و از گنجایش ورزشگاه کاستند. بر پایه این پروژه همچنین نمای سردر ورزشگاه تغییر ظاهر داد. نصب تابلوهای الکترونیکی در انتهای شمال و جنوب ورزشگاه، همچنین بازسازی جایگاه خبرنگاران، رختکن‌ها از دیگر آثار این پروژه بازسازی بودند. استادیوم چهار بازی جام جهانی را پذیرا بود: سه مسابقه گروهی در گروه دو بازی‌هاآلمان غربی در مقابل انگلستان، آلمان غربی در مقابل اسپانیا و اسپانیا در برابر انگلستان و فینال این رقابت‌ها بین ایتالیا و آلمان غربی.

دهه ۱۹۹۰

در اواسط دهه ۱۹۸۰ میلادی یوفا به دلیل افزایش جرایم در استادیوم‌های اروپایی استانداردهای جدید امنیتی را وضع کرد. بنابراین استادیوم ناچار به ساخت میانبرهای جداکننده از قسمت‌های مختلف ورزشگاه و صندلی‌های تماشاگران شد. در دهه ۱۹۹۰ میلادی، سانتیاگو برنابئو دستخوش تغییراتی در زمینه افزایش ظرفیت و نوسازی‌های گسترده‌ای شد که موجب شد رامون مندوزا جایزه گینس ناوارو را به همین دلیل کسب کند. عملیات در ۷ فوریه ۱۹۹۲ شروع و در ۷ مه ۱۹۹۴ با هزینه‌ای بالغ بر ۵ میلیارد پزوی اسپانیا، به پایان رسید. این هزینه بدهی باشگاه را که هیچ حامی رسمی نداشت افزایش داد. عملیات این پروژه با احداث سالن تئاتری در قسمت غربی و پی ساختمان که با جک هیدرولیکی به هم متصل شده بود، به پایان رسید. در مجموع ۲۰۲۰۰ صندلی پیشرفته نصب شد که هر صندلی شیبی ۸۷ درجه‌ای داشت.این موضوع باعث ایجاد دید فوق‌العاده و نزدیک به زمین مسابقه شد. به علاوه برای دسترسی بهتر به میدان چهار ورودی احداث شد که هر کدام دو راه پله و یک رمپ مارپیچ مرکزی داشت. با تغییرات جدید ارتفاع استادیوم از ۲۲ متر به ۴۵ متر افزایش پیدا کرد که این مسئله باعث شد تا در زمستان دو سوم میدان بازی در تاریکی سایه قرار گیرد. عدم وجود نور خورشید روی قسمتی از چمن ورزشگاه باعث پژمرده شدن آنها شد. به همین دلیل یک شبکه لوله پلی پروپیلین در عمق ۲۰ سانتی‌متری زیر چمن ورزشگاه نصب گردید. این لوله جریان آب گرمی را به حرکت در می‌آورد که چمن ورزشگاه را از یخ زدن محافظت می‌کرد. هم چنین به دلیل افزایش ارتفاع سکوی ورزشگاه لازم بود تا سیستم روشنایی ورزشگاه بهبود یابد. یک سقف جمع شونده هم چنین نصب شد تا تماشاچیان را از سازه‌های برقی محافظت می کرد. پس از عملیات نوسازی گنجایش ورزشگاه به ۱۱۰۰۰۰ نفر رسید. در تابستان ۱۹۹۸، تحت مدیریت لورنزو سانز، استادیوم سانتیاگو برنابئو با صندلی‌های سراسری پوشش داده شد که گنجایش آن را به ۷۵۳۲۸ نفر کاهش داد.

دهه ۲۰۰۰

چشم انداز استادیوم

نمای غربی استادیوم

زمانی که فلورنتینو پرز به مقام ریاست باشگاه درآمد وی یک نقشه جامع با یک هدف را دنبال کرد: راحت تر کردن ورزشگاه و افزایش کیفیت تسهیلات و در نتیجه به حداکثر رساندن درآمد استادیوم. وی ۱۲۷ میلیون یورو بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ هزینه کرد که شامل توسعه قسمت شرقی ورزشگاه با اضافه نمودن یک نمای سردر در خیابان فادر دامین و جایگاه‌های اختصاصی جدید، یک سکوی جدید در قسمت شرقی، یک جایگاه جدید برای خبرنگاران، یک سیستم صوتی جدید، یک مشروب فروشی جدید، یکپارچه سازی سیستم‌های گرمایشی جایگاه تماشاچیان، آسانسور مدرن با منظره‌ای زیبا به ورزشگاه، رستوران‌های جدید، پله برقی و ایجاد ساختمانی چند منظوره در خیابان فادر دامین می‌شد. برپایه توسعه قسمت شرقی جانبی و ایجاد گالری‌های جدید گنجایش ورزشگاه سانتیاگو برنابئو به ۸۰۳۵۴ نفر رسید. در سال ۲۰۰۷ میلادی هزارمین بازی در سانتیاگو برنابئو انجام شد. به علاوه طبق آخرین بازبینی یوفا در تاریخ ۲۷ اکتبر ۲۰۰۷ با توسل به بازی لیگ قهرمانان اروپا در برابر المپیاکوس یونان، آخرین قدم‌ها برای انتخاب سانتیاگو برنابئو بعنوان ورزشگاه ممتاز در تاریخ ۱۴ نوامبر ۲۰۰۷، یک ماه قبل از شصتمین سالگرد تاسیس ورزشگاه برداشته شد. یوفا در همین رابطه اعلام کرد که ورزشگاه به طور رسمی نامش را به ورزشگاه ممتاز تغییر خواهد داد. پرز قبل از استعفا در سال ۲۰۰۵ پیشنهاد داد یک سقف قابل جمع شدن ساخته شود. در سال ۲۰۰۹ همزمان با انتخاب مجدد پرز به عنوان رئیس باشگاه اعلام شد که ساخت این سقف بر اساس وضعیت مالی باشگاه غیرممکن است. با این حال طبق اعلام مارکای اسپانیا، پرز قصد به دوباره سازی سانتیاگو برنابئو دارد. طبق اخبار این روزنامه معماران این پروژه از بین لیستی از معماران اسپانیایی، سانتیاگو کالاتراوا و رافائل مونئو برنده جایزه پریتزکر و يو مینگ پی که هویت آمریکایی-چینی دارد که وی هم برنده جایزه پریتزکر شده انتخاب خواهند شد. استادیوم به طور رسمی میزبانی فینال لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا در سال ۲۰۱۰ را در مراسمی در نیون در سال ۲۰۰۸ میلادی اعلام کرد. با وجود حذف رئال مادرید در مرحله حذفی یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا در فصل ۲۰۰۹-۲۰۱۰ بارسلونا به مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان رسید و هواداران این تیم اسپانیایی آرزو داشتند جام این رقابت‌ها را در ورزشگاه رقیب دیرینه‌شان بالای سر ببرند و این در حالی بود که مادرید به شدت توسط روزنامه‌های اسپانیایی مورد تحقیر و انتقاد به خاطر رئیس سابق رامون کالدرون قرار گرفته بود.

سیستم حمل و نقل

استادیوم توسط ایستگاه مترویی در امتداد خط ۱۰ که سانتیاگو برنابئو نام دارد و متعلق به خودش است سرویس داده می شود. همچنین خطوط اتوبوس ۱۴،۲۷،۴۰،۴،۱۲۰،۱۴۷و ۱۵۰ به این استادیوم مسافر حمل و نقل می‌کنند.